Een van de leukste dingen die ik dit jaar gedaan heb, is het volgen van een cursus Reisjournalistiek bij National Geographic, hier in Amsterdam. Wát een feestje! Jammer dat het ‘maar’ 4 maanden duurde ….. ik had nog veel langer door kunnen en willen gaan ❤️
Gedurende de cursus krijg je les van de beste professionals uit het veld. Zij geven ook feedback op individuele schrijfopdrachten. Want die horen er, logischerwijze, ook bij. In dit artikel deel ik graag de tekst van mijn eigen eindopdracht met jullie: een persoonlijk reisverhaal over een deel van China dat niet veel westerse reizigers aandoen. En ja, daar kreeg ik (gelukkig) veel positieve feedback op 😀 Al blijft het allerbelangrijkste toch het plezier wat ik heb ervaren – niet alleen tijdens de cursus zelf, maar ook bij het hele schrijfproces. Net zoals ik jou nu veel plezier wens bij het lezen van het uiteindelijke resultaat!
Elke ervaren reiziger weet dat reizen niet altijd leuk of makkelijk is. Maar wat als je niet kan communiceren met de lokale bevolking en er ook geen moderne hulpmiddelen zijn om op terug te vallen? Wat als je niet eens weet waar je bént? Welkom in Gansu, China´s wilde westen.
De overvolle trein boemelt voort. Iedereen in de coupé staart me aan en volgt mijn bewegingen met een mix van verbazing, nieuwsgierigheid en geamuseerdheid. De man naast me, een vijftiger met een gezicht waarop sporen van een hard bestaan zich hebben afgetekend, draait zich naar mij toe en begint een geanimeerd verhaal af te steken. Van het feit dat ik geen woord Chinees spreek trekt hij zich niets aan, noch van mijn verwoede pogingen om duidelijk te maken dat ik hem toch echt niet begrijp. Zijn betoog wordt steeds vuriger. Tot grote hilariteit van de overige treinpassagiers rest me uiteindelijk niets anders dan in mijn eigen taal terug te praten. Dat werkt gelukkig wel en stemt hem tevreden.
Ik voel me ongemakkelijk. Dit is niet het China dat ik ken van eerdere reizen. Dit is het wilde westen, met Tibetaanse en Mongoolse cowboys, te midden van droge woestijnlandschappen en besneeuwde bergen. Er is geen westerling te bekennen hier. Sowieso heb ik al tijden geen andere reizigers gezien. Het maakt me alleen nog maar meer zelfbewust.
De trein mindert vaart. Dit zou Zhangye moeten zijn, mijn bestemming. In de wijde omtrek is alleen niets te zien, behalve een desolaat treinstation en een lange, stoffige weg die in de verte verdwijnt. Wat nu? Ik heb geen idee waar ik heen moet, laat staan hoe ik daar ga komen. De Chinese tekens om me heen geven hun geheimen niet prijs. Waarom ben ik in vredesnaam ook zonder gids, zonder kaart en zonder werkende internet- of telefoonverbinding op pad gegaan, in een land waar Google geblokkeerd wordt en zelfs een simpele ´yes´ of ´no´ niet op herkenning kan rekenen?
Shanghai. Dat was het plan, ingegeven door de magnetische aantrekkingskracht van diens iconische skyline. Eenmaal in deze bruisende metropool vol onbegrensde mogelijkheden leek het opeens heel logisch om meer uit mijn visum te halen. Om gehoor te geven aan de verleidelijke lokroep van het onontdekte China. Ik was er nu immers toch. De rest van mijn wereldreis kon nog wel even wachten.
Had ik me maar gerealiseerd dat ik me in een parallelle wereld zou gaan begeven. Een totaal andere wereld binnen een en hetzelfde land, waar andere regels gelden. Spelregels die ik niet beheers. Dit wordt een worsteling! Ik voel het aan elke vezel in mijn gestreste en vermoeide lijf, wat langzaam maar zeker overspoeld wordt door een oude angst die zich niet laat beteugelen door 30 jaar reiservaring. De angst om helemaal alleen te zijn, verloren, verstoken van hulp en houvast ….
Alsof mijn gebed verhoord wordt verschijnt er plotseling een taxi. Ik laat de chauffeur het papiertje zien met de Chinese naam van mijn hotel erop. Zijn blik van herkenning stelt me gerust. Daar zullen ze toch wel Engels spreken? Mis. Erger nog: er is geen wifi. Ik zit met 1001 vragen die me dreigen te overweldigen. Zoals waar ik hier geld kan pinnen met mijn Nederlandse bankpas. Of welke bus naar de betoverende regenboogrotsen gaat, die bovenaan mijn verlanglijstje prijken en zich zo’n 40 km verderop moeten bevinden.
Ik besluit om op de allereerste stap te focussen: uitvinden waar ik nu ben. Een boekwinkeltje biedt uitkomst. Daar koop ik een stadskaart. In het Chinees, uiteraard …. Eindelijk heb ik een aanknopingspunt! Een schamel zonnetje verlicht mijn gemoed, terwijl ik plaatsneem op een houten bankje aan de overkant van de straat. Stukje bij beetje lukt het me om de kaart te ontcijferen en mijn oriëntatie te hervinden. Het is een zoete overwinning.
Prioriteit nummer twee: eten. Terug in het hotel waag ik een poging bij de receptioniste. Ik maak eetgebaren door mijn hand naar mijn mond te brengen. Gelukkig is sommige taal universeel. Ze knikt en verwijst me naar een bepaalde straat op de kaart, die ik vrij makkelijk vind. Van een restaurant is echter geen spoor te bekennen. Er is niet eens een typisch hole-in-the-wall tentje met sfeerloze verlichting, besmeurde tegels en plastic meubilair.
‘Can I help you?’ Mijn hart maakt een sprongetje. Brian – niet zijn Chinese, maar zijn Westerse naam – blijkt in Oxford te hebben gestudeerd. We raken in gesprek en voor ik het weet sta ik middenin een goed verborgen noedel-restaurant. Het is er donker, warm en onoverzichtelijk, wat versterkt wordt door de alom aanwezige stoom. Brian navigeert ons behendig langs de verschillende stations, waar een hele reeks keuzes wacht ten aanzien van het gewenste vlees, de bouillon, eventuele groenten en natuurlijk de noedels zelf. Eindelijk heb ik dan een dampende kop soep voor me staan. Ik begin het zowaar leuk te vinden hier.
-> Meer reisblogs van mijn hand lezen? Hier vind je ze verzameld!
Gepubliceerd op: 13 augustus 2025 – © Luminessenz